Εγώ νομίζω ότι...

Υπάρχουν κάποια παιδιά που τους αρέσει να χαλάνε τα παιχνίδια τους για να μπορέσουν να τα συναρμολογήσουν από την αρχή. Ίσως να διαφαίνεται σε αυτά μία καλή προοπτική. Κάτι καλό, πάντως, σκέφτεσαι γι αυτά. Αυτά είναι τα έξυπνα και δημιουργικά παιδιά.

Υπάρχουν και κάποια άλλα παιδιά. Που σπάνε τα παιχνίδια τους, απλά για να τα σπάσουν. Γιατί θύμωσαν με κάτι. Γιατί...θέλουν να εκφράσουν μία δυσαρέσκεια. Κάτι τέτοιο. Πάντως κάτι καλό δεν σκέφτεσαι για το χαρακτήρα τους, ο οποίος μάλλον επιθετικός διαγράφεται. Ατίθασα παιδιά.

Υπάρχουν τελικά όμως και κάτι άλλα παιδιά. Που σπάνε "παιχνίδια" που δεν είναι δικά τους. Με τσαμπουκά. Και που δεν ξέρεις και γιατί το κάνουν. Που δεν ακούν. Που δεν συνεννοούνται. Που φέρνουν σε απόγνωση τους γύρω τους. Που δεν είναι θυμωμένα. Που δεν δυσαρεστήθηκαν με κάτι. Που δεν θέλουν να τα επανασυναρμολογήσουν. Κι εσύ αναρωτιέσαι.Προσπαθείς να καταλάβεις. Κι επειδή δεν καταλαβαίνεις τα χαρακτηρίζεις "τρελλά", "ηλίθια" κλπ.

Σου διαφεύγει όμως κάτι πολύ βασικό: ότι αυτά ξέρουν ακριβώς γιατί το κάνουν.
Δεν είναι ούτε τρελλά ούτε ηλίθια ούτε τίποτε από αυτά. Είναι απλώς δοσμένα σε έναν δικό τους υπέρτατο σκοπό. Σε ένα "μεγαλειώδες", στο κεφάλι τους, σχέδιο. Που δεν θα στο ομολογήσουν και δεν θα στο περιγράψουν ποτέ. Γιατί είναι ανομολόγητο. Και αυτό το ξέρουν. Μην ρωτάς το γιατί. Θα σε κοροϊδέψουν. Μην αναλώνεσαι να ρωτάς. Μην κάνεις το λάθος να παραπλανηθείς και να υποχωρήσεις και να συμβιβαστείς. Εξουδετέρωσέ τα. Γιατί αυτά, είναι τα επικίνδυνα παιδιά.