Αρνιέμαι

Αγαπητοί φίλοι,

Με ανάμεικτα συναισθήματα παρακολούθησα σήμερα τα γεγονότα της μεγάλης παρέλασης στη Θεσσαλονίκη. Θεωρώ ότι το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο από ότι εξαρχής εκλαμβάνεται ενώ ταυτόχρονα πρέπει να αποκωδικοποιήσει ο καθένας από εμάς τον ισχυρό του συμβολισμό: Σήμερα 28 Οκτωβρίου 2011, κατά την εθνική επέτειο της χώρας, εκφράστηκε μία μορφή αντίδρασης κόντρα σε μία πολιτική οικονομικής εξαθλίωσης από ένα αγανακτισμένο πλήθος; Νομίζω πως δεν ήταν αυτό. Σήμερα ο κόσμος κατέλυσε, ουσιαστικά, ένα κράτος που υπονομεύει την εθνική του ακεραιότητα και αξιοπρέπεια. Που ονομάζει το ξεπούλημα της χώρας "εποπτεία" και διαπραγματεύεται. Που βγάζει πύρινα διαγγέλματα της ντροπής μετά πό κάθε "επιτυχημένη διαπραγμάτευση". Αυτό το κράτος που ξέχασε ότι οι Έλληνες όλα μπορεί να τα διαπραγματεύονται σε ένα πράγμα όμως είναι αδιαπραγμάτευτοι όπως ιστορικά έχει αποτυπωθεί: αυτή την ίδια την εθνική του συνείδηση.
Ο κύριος Παπούλιας, μετά την άτακτη φυγή του από την παρέλαση έκανε την εξής δήλωση:

"Λυπάμαι, λυπάμαι, διαλέξανε τέτοια μέρα για να διαμαρτυρηθούν. Ντροπή τους".

Τα σχόλια δικά σας φίλοι μου.

Εγώ, σε αυτόν τον κόσμο που φωνάζει και αντιστέκεται, αφιερώνω το τραγουδάκι που ακολουθεί. Και αν στην αρχή σας μίλησα για τα ανάμεικτα συναισθήματά μου, δεν σας κρύβω ότι τα "επεισόδια" της Θεσσαλονίκης με γέμισαν υπερηφάνια και αισιοδοξία για το αύριο. Με έκαναν λίγο πιο δυνατή.